fbpx
Castro de Pena Lopesa, en Narón / desdelacroa.blogspot.com

O castro que é comido polo mar

Tempo de lectura: 2 min.

O mar non fai distincións cando se trata de bater na terra e nas rochas. E froito dese movemento incesante durante centos e centos de anos, un castro está a punto de desaparecer. É o de Lopesa, na parroquia de Sta. María a Maior do Val, en Narón.

Lopesa é un illote duns 50 metros de ancho por 150 metros de largo, que aínda resiste no mar, no fondo dun cantil. A súa base ten unha caverna que o atravesa de lado a lado, e a través da cal se pode pasar en marea baixa. A súa altura máxima facilmente supera os 30 metros. De feito, este castro, cando estaba habitado era unha península, unida a terra firme por un cordón de terra, hoxe desaparecido polos envites do mar.

O castro xa tivo varias intervencións arqueolóxicas e nel atopouse restos cerámicos de hai máis de 2.000 anos. De feito, os anacos de cerámica achados cóntanse por centenares, sendo visible un nivel infestado destes na zona Oeste-Suroeste, na parte máis alta da pena, así como no propio istmo, xunto ao regato.

Ao parecer o nome de Pena Lopesa, débese a un tal Lopo de Lago, do cal se di que construíu un castelo sobre a pena. A fortaleza foi destruída cando Lopo, nun ataque de furia, asasinou á súa muller.

Restos cerámicos no Castro de Pena Lopesa / castros.artabros.es

Restos cerámicos no Castro de Pena Lopesa / castros.artabros.es

Lendas

Outra conta que un rei, descendente de Lancelot, e que talvez podía ser o mesmo Lopo de Lago, posuía na illa un castelo cun enorme tesouro. Un día uns ladróns asediárono e rodeárono e non o deixaban saír da illa. Só dispuña dunha pequena provisión de millo para subsistir, co que os ladróns pensaron que ou abandonaba a illa, ou morrería de fame. Con todo, o pouco millo que tiña utilizouno para dar para comer ás aves, e alimentarse con elas dándolles caza. Tras esta mostra de enxeño os ladróns desistiron e abandonaron a costa.

De feito, o castro está rodeado de lendas. Contábase que, coincidindo coas festas de Cobas, os veciños viran en varias ocasións a un xinete, que identificaron co demo, e que ía deixando tras de si, mentres galopaba a toda velocidade, un ronsel de lume.

A última das lendas sinala que outro rei, perseguido pola xustiza, buscaba sempre refuxio no castro, para o que entraba cabalgando coas ferraduras do seu cabalo postas ao revés, facendo crer así aos seus perseguidores que saía en lugar de entrar cada vez que se refuxiaba na illa. Fonte: patrimoniogalego.net

Pode que che interese...