Vive a nosa historia en fotografías no #DiadoPatrimonio
Con motivo do #DiadoPatrimonio, Sole Felloza, actriz uruguaia que conta historias e contos de mundos e de patrimonios, Integrante da Comisión Coordinadora da Rede do Patrimonio Cultural (RPC), integrante de patrimoniogalego.net e directora do Festival de Narración Oral Atlántica, dános a súa particular visión do patrimonio galego en fotografías.
-Namorei desta terra para sempre o día que escoitei a señora Emérita, contar historias do lobo, mentres asaba castañas, que comimos con chourizo e viño.
Dende aquela, meus contos levan de fondo a melodía do chás chás do remexo das castañas, o lume e o fume dunhna mañá fría que trocou tébeda.
Fora as folerpas desdibuxaban as montañas. Dentro as palabras era inmensas.
-As primeiras pedras na miña vida galega, foron as da Raíña Lupa, no seu castro.
E dende aquela, gusto de descubrir éste patrimonio que emerxe do medio dos toxos.
Gusto de pasar as máns polas pedras para ouvir do seu tempo.
-Pedras que semellas mulleres deitadas ao sol.
-Unhas ollando ao mar…
-Outras no medio do monte.
-Gusto deste patrimonio que agochado agarda as pegadas dos teimudos, que dan voltas e voltas ata que o atopan.
-Nada como ler nunha pedra as palabras, xestos, cerimonias de persoas que coma ti, subiron ao cumio e sentiron no peito a mesma emoción que sintes ao ver a inmensidade desta terra.
-Unha terra inzada de xoias, algunhas señoriais nos grandes canons, outras pequeniñas e discretas nunha aldea.
-Esta terra onde as pedras saben a viño ou viño sabe a pedra
-Onde o mar graba veas salgadas polas que discurre o vento.
-Un patrimonio que berra por nós, que vive cando ti ollas para él.
-Cando afouteza daqueles que man con man son quén de refacelo.
-Galicia ponse de festa cando cruzas a ponte da vida que vai as presas, e apazugas o aire e deixas que che falen as voces das mouras o das xacias.
-E paseniño pasas de un século a outro.
-Dun hórreo que salvagarda as colleitas …
…a un claustro que salvagardou unha vide de catrocentos anos.
-Fagámonos vixilantes desta escritura sagrada de memorias.
Celebrar o patrimonio é celebrarnos, vivilo é vivirnos. Descoñecelo é a súa morte e a nosa.
Celebrar o patrimonio é celebrarnos, vivilo é vivirnos. Descoñecelo é a súa morte e a nosa.