San Miguel de Celanova, a igrexa mozárabe que atrapa o sol nos equinocios
Que pasa nunha pequena igrexa para que teña tanto en tan pouco. A Igrexa de San Miguel de Celanova non deixa de soprender pola súa beleza, perfección, sinxeleza e, sobre todo, polas curiosidades astronómicas que atesoura. Rematada en 942, é a xoia do complexo e un dos edificios relixiosos máis singulares de España. De feito, foi declarada Monumento Nacional en 1923.
Construído con sillares de granito perfectos de moi diferentes tamaños, mide 8,5 m. de longo por 6 m. de altura, e non ocupa máis de 22 m2 na planta baixa. Tanto desde o exterior como dentro, hai tres volumes ou corpos identificativos da chamada arquitectura mozárabe ou de repoboación.
A primeira delas é a nave, desde a que se accede ao interior, e que está cuberta cunha bóveda de canón. Un corpo central máis alto que os demais está superposto no centro cunha bóveda interior de arestas de ladrillo e un voladizo exterior moi saínte coas características ménsulas de rolos. O terceiro corpo é a ábsida, á que se accede por un arco de ferradura cun alfiz. No seu interior ten unha bóveda de galóns. E, entre eses tres corpos, o arquitecto deixou un oco perfecto polo que se filtra o sol dúas veces ao ano, xustamente, nos equinocios de primavera e outono.
A capela de San Miguel ten unha orientación exacta, cun par de graos desprazada ao sur, para captar a luz do sol nacente que penetra a través das pequenas e estreitas xanelas do oratorio, tras salvar o monte de San Cibrao. Un espectáculo único que concentra a algúns privilexiados cada ano, como aconteceu este pasado 23 de setembro tal e como recolle La Voz.
A igrexa mozárabe de San Miguel de Celanova / Turismoourense.com
