fbpx
Detalle do Viacrucis de Louro / foto Íñigo Mouzo Riobó - HdG

Un conxunto devocional único de 1878 con excepcionais vistas á ría? Así é Viacrucis de Louro

Tempo de lectura: 4 min.

Quince estacións de pedra con imaxes de terracota da paixón, nun viacrucis que ascende pola anta do monte Oroso, nun camiño de grandes laxes de pedra trepando polo monte ata o alto. Alí, nuns penedos naturais sitúase a imaxe da virxe da Dolorosa, mirando directamente cara a ría. Este é o excepcional Viacrucis de Louro.

Trátase dunha obra que se remonta ó século XIX, a de 1878, financiada polos veciños e situado ó pé do convento de San Francisco. Da mesma porta do convento sae este magnífico viacrucis de 14 capeliñas de granito que conteñen unha imaxe de Cristo co número e a imaxe da estación. A número 15 é unha imaxe da Virxe Dolorosa sobre uns penedos naturais mirando de fronte ó Monte Louro.

Detalle do Viacrucis de Louro / foto Íñigo Mouzo Riobó – HdG

Un viacrucis para o monte na volta dos frades ó convento tras a desamortización

Situada no pequeno val en Louro, no Concello de Muros e rodeado por un ancho muro atópase o coñecido como convento de San Francisco ou San Francisco de Rial. Trátase dunha obra que ten a súa orixe no século XIII e que é un dos recintos monacais mellor conservados da comarca. Ten a súa orixe no ano 1223, pero non foi ata 1432 cando pasou a converterse nun convento.

Segundo se relata sería o pai Gonzalo Mariño, quen fundaría o convento de Sueiro, na parroquia de Argalo, arredor de 1396, cando o actual convento sería tan só unha capela románica dedicada a Santa Mónica. O lugar estaría preto da chamada Fonte dos Frades ou da ponte de San Francisco. Porén neste ano 1432 pasaría á ser convento a localización actual.

San Sancisco de Louro sufriu a desamortización, a pesar de ter 95 relixiosos. Mais en 1872 os testamentarios de don Manuel García compran o convento e o restauran, de novo, volvendo dende 1875 a ter presenza franciscana. É nestes momentos, co pai Coll e o irmán Manuel Menéndez cando se desenvolvan obras de rehabilitación da fábrica, e o momento tamén no que se constrúe o viacrucis.

Unha obra de devoción do século XIX recuperado na segunda metade do XX

É  precisamente neste momento,  concretamente en 1878, por iniciativa do pai Coll e co apoio económico dos fregueses cando comeza a construírse este singular viacrucis. Subindo ó monte, nun roteiro zigzagueante ata uns penedos naturais onde se atopa a última estación e a imaxe da Dolorosa. É ante todo unha gran obra de devoción.

Consta de quince estacións sobre a paixón de Cristo. Cada unha delas no interior dunha estrutura de granito ou capeliña cunha imaxe alusiva á estación e rematada por unha cruz. A décimo cuarta estación atópase xa está asentada nas rochas, moi preto do final da ruta. A imaxe da Dolorosa, na parte alta do rochedo remata o itinerario. Unha inscrición lembra que: “CHARITAS ME FECIT. ANO 1878″.

Porén o singular Viacrucis non sería nese ano exactamente igual a como o podemos ver hoxe en día. Pois cen anos despois, en 1979, procédese á renovación deste monumento devocional. Foi o pai Conrado Lucas, un irmán procedente de Valencia e especialista na técnica da terracota, quen situou no interior das capelas as escenas que hoxe se conservan.

Detalle do Viacrucis de Louro / foto Íñigo Mouzo Riobó – HdG

Un lugar excepcional con vistas ó Monte Louro

Así as capeliñas que conforman o percorrido serían unhas estruturas a xeito de fornelos que acollen no seu interior os relevos de terracota. Estaría asentadas en piares verticais, hoxe encalados, todos eles cubertos por un remate piramidal coroado cunha cruz. O percorrido atópase hoxe cuberto con grandes laxas de pedra, que nun primeiro tramo poderían corresponder coa fábrica orixinal.

Así, tras un total de catro quebros, que serven para salvar o desnivel do monte, o viacrucis vai chegando ó seu fin cara o seu punto máis alto. Así, a medida que se ascende vanse xerando unhas excelentes vistas panorámicas sobre a ría de Muros e Noia e o Monte Louro.

Tamén dende alí pode verse unha gran vista da vila de Louro así como do propio convento, tan só agochado polas enormes árbores que flanquean a súa entrada. Trátase dun lugar dun enorme potencial, mais para moitos completamente descoñecido. Un lugar dun gran valor histórico, paisaxístico, turístico e tamén devocional, como poucos conservados nas rías galegas.

Detalle do Viacrucis de Louro / foto Íñigo Mouzo Riobó – HdG

Escrito por

Historiador da Arte pola Universidade de Santiago de Compostela, Máster en Renovación Urbana y Rehabilitación e Diploma de Estudos Avanzados en Arte, Urbanismo e Patrimonio. Especialista en fotografía esférica. Especialista en arquitectura e territorio. Xestor de Contidos en Historia de Galicia. www.inigomouzoriobo.eu

Pode que che interese...